Jacques van der Heyden (1928-2012), bekend als JCJ Vanderheyden, studeerde van 1946 tot 1956 aan de kunstacademie in Den Bosch en de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Hij begon zijn artistieke carrière als abstract schilder, in de tijd dat CoBrA-kunst populair was. Vanaf midden jaren 60 experimenteert de kunstenaar met film, computergraphics, elektro-akoestiek, tijdsexperimenten en ademhalingsoefeningen. In die tijd schilderde hij nauwelijks. Vanaf de jaren 70 hield Vanderheyden zich bezig met fotografie, grafische druktechnieken, video en televisie. Daarbij reproduceerde hij  zijn eigen werk (en dat van anderen) door er installaties van te maken die hij  vervolgens weer via fotografie of video opnieuw weergaf. Terugkerend thema in het oeuvre van de kunstenaar is dan ook waarneming en de reflectie op de waarneming.

Door zijn reizen naar onder andere China, de Noordpool en de Himalaya raakte Vanderheyden geïnspireerd tot het maken van werken, die de aandacht vestigen op begrenzing en deling, leegte en weerkaatsing. Ook legde de kunstenaar zich vanaf de jaren 80 toe op de constructie van afgesloten installaties, waarin hij zijn werken verkleind of gefragmenteerd weergeeft. Met het combineren van deze afbeeldingen uit het verleden en heden is hij op zoek naar betekenisvolle verbanden dwars door ruimte en tijd.