Wie goed oplet ziet al snel de zinderende emotie in het werk van Erik Oldenhof. Maar niet meteen. Eenvoud is immers de kracht van de Amsterdamse kunstenaar. In zijn lijnschilderijen streeft hij er naar om met minimale middelen een maximaal schilderkunstig rendement te halen. Die kracht van de beperking is wel al eerder vertoond.

Zoals in de Minimal Art en de Fundamentele Schilderkunst van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Oldenhof gaat echter een flinke stap verder. Als je de moeite neemt om in de huid van zijn schilderijen te kruipen zie je dat zijn focus op het schilderkunstige proces kenmerkend is voor al zijn werk. Elk schilderij moet gelezen worden. In de composities van recente schilderijen komen relaties voor met vroeg grafisch werk en met de opleiding tot bouwkundig tekenaar. In het kleurgebruik zijn referenties aanwijsbaar met het werk die de kunstenaar vroeger deed in de witwasserij van zijn vader. In doeken waarin de diktes van de horizontale lijnen variëren liggen landschappelijke connotaties voor de hand. Zijn schilderijen gaan over het proces van schilderen, van overschilderen, toevoegen en weglaten, oppervlak en diepte, licht en schaduw, sporen trekken en ontsporingen veroorzaken, orde scheppen en de bewuste verstoring daarvan. Van een afstand lijken Oldenhofs doeken slechts te bestaan uit strenge, wetmatige en rationele lijnstructuren. Maar van dichtbij zinderen en vibreren de doeken met hun dikke verflagen uitbundig.

Onregelmatigheden en rafelige randen onderstrepen dat de abstracte vormen niet door een machine, maar door een mens van vlees en bloed zijn gemaakt.