Toon Kelder behoort tot de schilders die aan het begin van de 20e eeuw hun eigen stijl ontwikkelden onder invloed van de avant-gardeschilders in Parijs. Daarnaast werd hij gedreven door een voortdurende drang tot vernieuwen. In de jaren twintig schilderde hij bloemen, figuren, naakten en stadsgezichten in expressieve en forse toets en kleuren, kenmerkend voor de Bergense school. Daarna, tussen 1930-1945 volgde een tijd waarin zijn werk steeds fantasievoller en ijler van karakter werd. Dromerige ideaalbeelden van ruiters, amazones, muzikanten, paarden en groepen naakten in arcadische landschappen, geschilderd in blonde tonen of amberkleuren. ‘Verdroomde werkelijkheid’ noemde criticus Jan Voskuil dit soort schilderijen bewonderend. Dit gold ook voor Kelders naakten en fantasiebeelden, ontleend aan Bijbelse verhalen en mythologie. Etherische vrouwelijke naakten, waar zijn vrouw Alexandrine vaak voor poseerde, in sierlijke houdingen, staand, liggend of zittend. Het zijn subtiele, gestileerde schilderijen, de achtergrond licht van toon en de figuren geschilderd in zachte, wazige tinten, waardoor ze haast abstract van kwaliteit lijken. Zij kenmerken zich door een benadrukking van de vrouwelijke vormen. Dit was voor Kelder belangrijker dan de gezichtsuitdrukking van het model; de uitgesproken rondingen symboliseren de sensuele vrouwenfiguur. Met dit werk oogst hij veel succes, zowel bij critici als bij het publiek. Kasper Niehaus schrijft in 1942 over Toon Kelder in Levende Nederlandsche Kunst, 1942. ‘(…) er wonen zoo te zeggen twee zielen in de borst van dezen schilder: die van een realist en een romanticus.’ Toch, altijd op zoek naar vernieuwing, gooit hij na 1946 opnieuw het roer om. Als hij in 1947 tijdens een groepstentoonstelling in het Amsterdamse Stedelijk Museum met zijn ‘oude, weelderig’ werk geconfronteerd werd, vindt hij het zelf niet de minste moeite meer waard. Hij kwalificeert het als ‘flauwekul’, dat er maar eens uit moet. In het persoonlijk expressionisme was hij kennelijk vastgelopen, zo erg dat hij ouder werk terugkocht en het zelfs vernietigde. Zijn voorstellingen versoberen en diffuse kleuren maken plaats voor begrensde kleurvlakken. Penseeltekeningen in vloeiende lijnen – schilderen deed hij niet meer – markeren de overgang. Onder invloed van de École de Paris abstraheert Kelder vorm en kleur en werkt steeds meer abstract om de essentie van zijn onderwerpen weer te geven. Eind jaren veertig wordt Kelder ook beeldhouwer. Zijn sculpturen ogen abstract, maar het uitgangspunt blijft altijd een motief uit de natuur; vogels, ruiters, maskers en vrouwenlichamen. Kelder verzucht dan dat hij ‘eindelijk iets maakt dat de moeite waard is.’   Toon Kelder (1894-1973) Winterlandschap Olieverf op papier Signatuur: Linksonder Afmetingen werk: 24 x 33 cm Provenance: -Afkomstig uit een particuliere collectie Bezichtiging is uiteraard mogelijk. Daarnaast beschikken wij over onze eigen in-house lijstenmakerij, die zijn 85e jubileumjaar viert. Verder maken wij gebruik van restauratoren uit de brancheorganisatie: 'Restauratoren Nederland'. Mocht u hiervan gebruiken willen maken dan horen wij dit uiteraard graag.