Jan Bogaerts werd in 1878 in ’s-Hertogenbosch geboren. Op jonge leeftijd verloor hij zijn vader én zijn grootvader; de laatste was ook kunstschilder. Als kind had Jan meer belangstelling voor muziek dan de schilderkunst. Nadat hij enige jaren de Rijks-H.B.S. had bezocht – erg leergierig was hij niet – schreef hij zich in op de Koninklijke School voor Nuttige en Beeldende Kunsten in ’s-Hertogenbosch. Zijn leermeesters waren Piet Slager, de grondlegger van de bekende schildersfamilie, en de symbolistische schilder Antoon van Welie. Bogaerts werkte bovendien gedurende vier jaar op het atelier van Van Welie die een grote invloed op Bogaerts vroege werk zou hebben. Na zijn Bossche academietijd vertrok Bogaerts naar Antwerpen waar hij, tijdens zijn studie aan de Academie, tot driemaal toe ‘pensionnaire’ werd van Koningin Wilhelmina. Na voltooiing van zijn studie in Antwerpen vestigde Bogaerts zich als schilder in zijn geboortestad. De onderwerpen voor zijn vroege werk, dat een sprookjesachtige sfeer ademt, vindt hij dan vooral in de romantische literatuur. Deze dromerige sfeer sloeg echter niet aan bij het publiek en gaandeweg, vanaf de jaren ’20, ontwikkelde Bogaerts een heel eigen natuurgetrouwe, realistische stijl die hij toepaste in bloemstillevens en stillevens met huiselijke voorwerpen. Hij onderscheidde zich hiermee van zijn tijdgenoten die, naar de mode van de tijd, in luministische, expressionistische of magisch-realistische stijl werkten. Bogaerts was een meester in stofuitdrukking; de glans van glas en aardewerk, spiegelend tin, vers fruit, tomaten, de schalen van hardgekookte eieren wist hij op onnavolgbare wijze uit te beelden. Zijn stillevens, waarmee hij gezien wordt als een voorloper van het hyperrealisme, zijn dromerig en verstild.